به گزارش مشرق، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در سخنرانی اخیرشان با اشاره به ضربات قدرتمند موشکی ایران بر پیکره دشمن، تأکیدکردند:«آنها توقّع نداشتند که موشک ایرانی، ساخت دست جوان ایرانی بتواند با شعله‌های خودش اعماق برخی از مراکز حسّاس تحقیقاتی آنها را تبدیل به خاکستر بکند»

«خط رهبری» به همین مناسبت در این گزارش تحلیلی ابعاد راهبردی ضربات موشکی جمهوری اسلامی بر دشمن و تغییر معادلات راهبردی در جنگ تحمیلی دوازده‌روزه را روایت می‌کند.

هدف: فروپاشی ساختار فرماندهی کشور

بامدادِ ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، صبح هنوز از دلِ مهِ شب بیرون نیامده بود. شهر آرام نفس می‌کشید و چراغ‌ها در سکوت سوسو می‌زدند. ناگهان آسمان شکافت. صدایی که هیچ شباهتی به انفجارهای معمول نداشت، سراسر کشور را لرزاند. در همان لحظه، موجی از آتش و نور بر فراز آسمان ایران شعله کشید. حمله‌ای دقیق، سنگین و از پیش‌طراحی‌شده؛ کار مشترک ایالات متحده و رژیم صهیونی، درست در روزهایی که گفت‌وگوهای غیرمستقیم تهران و واشنگتن در عمان جریان داشت. طراحانِ آن یورش، خیال می‌کردند با زدنِ چند نقطه کلیدی، ساختار فرماندهی کشور فرو می‌پاشد. در واقع می‌خواستند با ترور فرماندهان ارشد و شوکِ سیاسی و روانیِ هم‌زمان، ستون فقرات تصمیم‌گیری ایران را بشکنند. در اتاق‌های شیشه‌ای‌شان در تل‌آویو و واشنگتن، جدول‌هایی داشتند که رویش نوشته بودند: «۴۸ ساعت تا فروپاشی ایران.»

به جهنم تل‌آویو خوش آمدید!

اما آن‌چه در تهران رخ داد، معادله را از اساس برهم زد. در ساعاتی که هنوز آتش بر فراز شهرها روشن بود، پیام رهبر انقلاب منتشر شد. با رهبری هوشمندانه رهبر انقلاب، ایران از شوک راهبردی خارج شد و شبکه فرماندهی نظامی بازسازی شد. پس از چند ساعت، اتاق‌های عملیات بار دیگر فعال شدند و تصمیم نهایی اتخاذ شد: دشمن باید بیچاره شود.

نامِ عملیات انتقامی بر پیشانی آن لحظه حک شد: «وعده صادق ۳». در نخستین موج، بیش از ۱۵۰ موشک و ۳۵۰ پهپاد از سراسر کشور برخاستند. موشک‌ها یکی‌یکی از دلِ سیلوهای زیرزمینی به آسمان جهیدند؛ شعله‌هایی که تاریکی را می‌دریدند و به‌سوی اهدافی در هزاران کیلومتر آن‌سوتر پرواز می‌کردند. تنها چند ساعت پس از آن حمله‌ی اولیه‌ی دشمن، معادله‌ی نبرد وارونه شد؛ ایران از موضعِ دفاعی بیرون آمد و به مهاجم بدل شد. آمریکا و رژیم صهیونی در شوک بودند که چگونه کشوری که هدف چندین حمله‌ی هم‌زمان و دقیق قرار گرفته، این‌چنین سریع شبکه‌ی فرماندهی خود را بازسازی کرده و ضرباتی کلیدی، منظم و بی‌وقفه را آغاز کرده است: «آنها توقّع نداشتند که موشک ایرانی، ساخت دست جوان ایرانی بتواند با شعله‌های خودش اعماق برخی از مراکز حسّاس تحقیقاتی آنها را تبدیل به خاکستر بکند؛ توقّع این را نداشتند و این اتّفاق افتاد.» ۱۴۰۴/۰۷/۲۸

در روزهای بعد، موج‌های پیاپی عملیات‌های «وعده صادق ۳» و «بشارت فتح» ادامه یافتند. موشک‌ها یکی پس از دیگری در آسمان سرزمین‌های اشغالی می‌درخشیدند و پهپادها در ارتفاعی پایین‌تر از رادار، از میان لایه‌های دفاعی عبور می‌کردند. در گزارش‌های رسمی، بیش از ۵۹۱ حمله موشکی و ۱٬۰۵۰ حمله پهپادی ثبت شد؛ آژیرهای خطر نزدیک به ۱۹٬۴۳۴ بار در سرزمین‌های اشغالی به صدا درآمدند. در جملاتی تاریخی، ترامپ پس از توقف جنگ اذعان کرد: «من و نتانیاهو با هم جهنم را پشت سر گذاشتیم، در نبردی با دشمنی که قدیمی، قدرتمند و ماهر است؛ دشمنی به نام ایران.»

موشک‌های ایرانی، شناسنامه‌ی جوان ایرانی

آن‌چه جهنمِ دشمن بود، نتیجه‌ی ایمان و نبوغ جوانان ایرانی بود. همان‌هایی که در روزهای جنگ تحمیلی، حتی آرپی‌جی نداشتند و امروز، در سیلوهای زیرزمینی، موشک‌هایی می‌سازند که نامشان لرزه بر اندام دشمن می‌اندازد: سجیل، خیبرشکن، خرمشهر.

این موشک‌ها، میراث جوانانی‌اند که در کارگاه‌ها و آزمایشگاه‌ها، شب‌های خستگی را به روزهای افتخار بدل کردند و اقتدار امروز کشور را ساختند. جوانانی که از دلِ کمبودها، تکنولوژی را خلق کردند؛ یاد گرفتند اگر دنیا چیزی را به ما نمی‌فروشد، خودمان باید بسازیمش و ساختند: «این موشکها را جوانهای ایرانی ساختند؛ این را ما از جایی نخریدیم،‌ این را ما از جایی کرایه نکردیم؛ این ساخت جوان ایرانی است، این شناسنامه‌ی جوان ایرانی است.» ۱۴۰۴/۰۷/۲۸

امروز، زرادخانه‌های ایران نه‌تنها پر از موشک است بلکه پر از ایده است؛ پر از ذهن‌هایی که می‌دانند چگونه از دل خاک، سپرِ آسمان بسازند. آن‌ها هر روز مسیرهای تازه را می‌سنجند و چشم به آسمان دارند تا اگر روزی دشمن اشتباهی کرد، بارانِ آتش بر سرش ببارد. در چشمِ تحلیل‌گران بین‌المللی هم این اقتدار دیده می‌شود: «مایا کارلین» تحلیلگر سیاست امنیتی در گزارشی برای اندیشکده آمریکایی «نشنال اینترست» می‌نویسد که «ایران یکی از متنوع‌ترین و پیشرفته‌ترین زرادخانه‌های موشکی در غرب آسیا را در اختیار دارد» و با وجود تلاش‌های غرب برای مهار این پیشرفت، جمهوری اسلامی ایران همچنان به توسعه بردِ تسلیحات خود «تا هر نقطه‌ای که لازم بداند» پایبند است.

هر موشک ایرانی حاملِ پیامی است روشن‌تر از هر بیانیه سیاسی: اگر دشمن خطا کند، خرمشهرها و خیبرشکن‌ها در پیش است: «این موشکها را نیروهای مسلّح و صنایع نظامی ما [در جنگ دوازده روزه] آماده داشتند، استفاده کردند، به کار بردند و باز هم دارند؛ لازم باشد در وقت دیگر هم از آن استفاده میکنند.» ۱۴۰۴/۰۷/۲۸